2015 was op sportief vlak niet het grootste succesverhaal dat ik al geschreven heb.
Ik heb dit jaar bewust gekozen om minder te koersen en al mijn tijd en energie te steken in mijn werk en studies. Daar waar ik de afgelopen jaren 100% gefocust was op mijn fiets heb ik dit jaar geleerd dat er nog andere dingen ook zijn. Ik heb geleerd om te genieten van kleinere dingen en het streven naar competitief succes even aan de kant te zetten. Een openbaring moet ik toegeven.
Het studeren verliep met vallen opstaan. Tussendoor nog willen koersen was eigenlijk niet mijn beste idee. Ik heb de combinatie tussen werken, fietsen en studeren onderschat. Ik dreef mezelf naar de limieten van mijn capaciteiten.
Wanneer ik nu de balans opmaak ben ik tevreden. Gezien het mager aantal uren training heb ik nog een aantal mooie uitslagen behaald. Enkele top 10 plaatsen springen er voor mij uit. Dat ik fysiek ver van een normaal vormpeil stond geef ik zeker toe.
De examenresultaten waren goed maar niet schitterend. Ik neem nog enkele vakken mee naar mijn tweede jaar maar ben er wel van overtuigd dat het uiteindelijk zal lukken.
Wat komend jaar zal brengen is ook voor mij een raadsel. De combinatie fulltime koersen en studeren is onredelijk. Daarom heb ik beslist volgend jaar 100% voor mijn studies te kiezen. Koersen ga ik zeker ook nog doen hoor, maar wel individueel. Ik zal mij in 2016 niet binden aan een clubteam omdat ik vooraf niet kan garanderen dat ik op niveau zal kunnen koersen.
In de kermiskoersen kunnen jullie mij dan uiteraard nog wel tegenkomen!
Ik houd jullie zeker op de hoogte!
En tot slot; een dikke merci aan al de mensen die mij het afgelopen jaar gesteund hebben! Bedankt aan de mensen die soms traantjes gedroogd hebben & geluisterd hebben naar mijn verhalen, gezaag en geklaag.... Bedankt voor de schouderklopjes, de lachbuien, de mooie momenten,.. Bedankt voor al de "good luck, you can do it" berichtjes. Bedankt om zo'n geweldige supporters/ vrienden/ familie te zijn! :)
Tot snel,
Eveline
zaterdag 19 september 2015
zondag 19 juli 2015
De laatste tijd
Na mijn valpartijen in Nijlen ging het de laatste weken wel wat minder met de prestaties.
Erembodgem was een flop! Mijn spieren verkrampten bij elke meter die ik reed. Aanvankelijk dacht ik nog dat het aan een geblokkeerde rug lag, in ieder geval, ik kwam geen meter vooruit.
Ondanks een bezoek aan de osteopaat werd ook het BK in Tervuren geen succes (en dan heb ik het nog positief uitgedrukt). Ik verzuurde bergop, en bergaf leek dat niet te beteren. Na een nachtje piekeren kwamen we uit bij mijn nieuwe medicatie tegen allergieën. De bijwerking van Rupatall en Inuvaire zijn vermoeidheid, spierpijnen en gewrichtspijnen. Eureka! Ik dacht het probleem gevonden te hebben... dacht.
De weken gingen voorbij en het gevoel beterde niet. Dat ik de laatste weken mijn fiets niet veel gezien heb, zal er misschien ook wel iets aan hebben bijgedragen. Ik vermoed dat goed trainen en rusten wel raad zou brengen. De conditie zal wel een beetje weggeweest zijn.
Woensdag startte ik in Arendonk. Dat het regende stemde mij toch een beetje gelukkig.
Ik kon er een mooie uitslag neerzetten en finishte als 10de. De realist in mij wist echter dat het gevoel nog ver van goed was. Een mooie uitslag was alleen maar mogelijk omdat ik verstandig gekoerst heb, mijn benen gespaard heb tot de finish en omdat er nu ook niet zoveel coureurs waren. Het is dus een prestatie met een kanttekening naast.
Twee dagen later dan maar de Beneladies tour. Dat het zwaar zou worden was ook op voorhand geen geheim. Wind, smalle polderbanen en een paar kasseistroken. Meer is er niet nodig om de benen pijn te doen. Als laatste de eerste kasseistrook opdraaien is niet positief en zorgde natuurlijk snel voor miserie. Ik kwam in een groepje terecht dat nog 50km geknokt heeft om binnen tijd toe te komen.
We reden op 9 minuten en met een tijdslimiet van 12 minuten zaten we de laatste 15km op schema om nog tijdig te arriveren. Bij de passage aan de finish vond de jury het echter genoeg geweest en haalden ze ons uit koers. De laatste 10km mochten we niet meer afwerken. Starten de dag nadien ook niet. Ondanks dat wel eigenlijk wel binnen tijd waren.
Helaas pindakaas!
Vandaag ben ik dan maar een kermiskoers in Lauwe gaan rijden. Daar waar de wereld bijna stopt.
Ik heb afgezien maar voel toch verbetering. Geen meter vlak en stevige wind op de kleine banen was het verhaal van de dag. Slechts 39 rensters vertrokken, een hele hoop minder haalden de finish.
Ik werd na een dagje afzien 15e. En ondertussen heb ik ook nog eens een premie meegenomen. We zijn dus niet voor niets zover gereden. :)
Morgen vertrek ik voor 5 dagen naar Spanje. Zonder fiets. Ik denk dat ik zo'n weekje rust wel verdiend heb en het zal mij zeker goed doen!
Tot de volgende! :)
Eveline,
Erembodgem was een flop! Mijn spieren verkrampten bij elke meter die ik reed. Aanvankelijk dacht ik nog dat het aan een geblokkeerde rug lag, in ieder geval, ik kwam geen meter vooruit.
Ondanks een bezoek aan de osteopaat werd ook het BK in Tervuren geen succes (en dan heb ik het nog positief uitgedrukt). Ik verzuurde bergop, en bergaf leek dat niet te beteren. Na een nachtje piekeren kwamen we uit bij mijn nieuwe medicatie tegen allergieën. De bijwerking van Rupatall en Inuvaire zijn vermoeidheid, spierpijnen en gewrichtspijnen. Eureka! Ik dacht het probleem gevonden te hebben... dacht.
De weken gingen voorbij en het gevoel beterde niet. Dat ik de laatste weken mijn fiets niet veel gezien heb, zal er misschien ook wel iets aan hebben bijgedragen. Ik vermoed dat goed trainen en rusten wel raad zou brengen. De conditie zal wel een beetje weggeweest zijn.
Woensdag startte ik in Arendonk. Dat het regende stemde mij toch een beetje gelukkig.
Ik kon er een mooie uitslag neerzetten en finishte als 10de. De realist in mij wist echter dat het gevoel nog ver van goed was. Een mooie uitslag was alleen maar mogelijk omdat ik verstandig gekoerst heb, mijn benen gespaard heb tot de finish en omdat er nu ook niet zoveel coureurs waren. Het is dus een prestatie met een kanttekening naast.
Twee dagen later dan maar de Beneladies tour. Dat het zwaar zou worden was ook op voorhand geen geheim. Wind, smalle polderbanen en een paar kasseistroken. Meer is er niet nodig om de benen pijn te doen. Als laatste de eerste kasseistrook opdraaien is niet positief en zorgde natuurlijk snel voor miserie. Ik kwam in een groepje terecht dat nog 50km geknokt heeft om binnen tijd toe te komen.
We reden op 9 minuten en met een tijdslimiet van 12 minuten zaten we de laatste 15km op schema om nog tijdig te arriveren. Bij de passage aan de finish vond de jury het echter genoeg geweest en haalden ze ons uit koers. De laatste 10km mochten we niet meer afwerken. Starten de dag nadien ook niet. Ondanks dat wel eigenlijk wel binnen tijd waren.
Helaas pindakaas!
Vandaag ben ik dan maar een kermiskoers in Lauwe gaan rijden. Daar waar de wereld bijna stopt.
Ik heb afgezien maar voel toch verbetering. Geen meter vlak en stevige wind op de kleine banen was het verhaal van de dag. Slechts 39 rensters vertrokken, een hele hoop minder haalden de finish.
Ik werd na een dagje afzien 15e. En ondertussen heb ik ook nog eens een premie meegenomen. We zijn dus niet voor niets zover gereden. :)
Morgen vertrek ik voor 5 dagen naar Spanje. Zonder fiets. Ik denk dat ik zo'n weekje rust wel verdiend heb en het zal mij zeker goed doen!
Hihihi :)
Tot de volgende! :)
Eveline,
dinsdag 16 juni 2015
Nijlen
Antwerpen- MAS. place to be voor de start van de lotto cycling cub manche in Nijlen. Een relatief klein peloton stond aan de start in een zon-overgoten stadscentrum van A'pen. Starten in een grootstad voor zoveel volk, dat zijn we ook niet gewoon. Het beloofde een mooie vlakke rit te worden.
De aanvangsfase telde 7 geneutraliseerde kilometers. "Voor de veiligheid van de rensters" zo klonk het. " Ja, we zouden niet willen dat er al valpartijen komen op de kasseien in het centrum of op de brug met tramsporen. Eens we daar over zijn laten we ze los!".
Wat mij betreft hadden ze in dat geval beter heel de koers geneutraliseerd maar bon, daarover later meer.
In sneltrein tempo stormde het peloton richting Nijlen. We kwamen al snel aan op het plaatselijke circuit waar we bij het overschrijden van de finishlijn nog 6 ronden dienden af te werken.
Na een ronde was het bingo. Omwille van het warme weer was het wringen en duwen om toch maar goed gepositioneerd door de bevoorrading te komen. Grote stress zorgde voor een eerste valpartij. Ondanks dat ik er aanvankelijk zonder kleerscheuren vanaf kwam vloog er toch nog iemand tegen mij waardoor ik tegen snelheid 0 alsnog het asfalt raakte. Op de een of andere manier was ook mijn achterwiel uit mijn kader gekomen. Enfin, ik heb daar dan zelf nog 2 minuten mekaniek staan spelen alvorens ik terug kon vertrekken. (Ik weet het; vrouwen en mekaniek)... Koers gedaan dacht ik zo. De volgwagen nam mij echter mee op sleeptouw en langzaam maar zeker kwam ik terug dichter bij het peloton. Het koste mij bloed, zweet en tranen. Telkens als ik naderde tot op 50m begonnen ze in het peloton weer te koersen waardoor ik toch weer wat terrein moest prijs geven. Enfin, uiteindelijk na lang zwoegen sloot ik na een 20km toch terug aan bij het pak. Puf puf. Content dat ik was.
Nog geen halve ronde verder was het opnieuw van dat. Deze keer was een verloren gevlogen drinkbus voorspeller van alle onheil. Opnieuw een hoop meisjes tegen de grond. Aangezien ik daar nog vanachter aan het uitpuffen was van mijn inspanning, was het opnieuw alle hens aan dek om de ravage te vermijden. Gelijkaardig aan de eerste val waren ook weer achter mij kiekens die niet aan't opletten waren en die mij dus omver knikkerden. Ik heb dan rustig mijn losgekomen schoen weer vast gedraaid en nog maar eens vertrokken. Het peloton dat in drie stukken gebroken was wachtte niet. Uiteraard zat ik daar in peloton drie te vechten en aan te klampen. Een ronde verder kwam alles weer samen. 1 groot, compact peloton passeerde aan de finish - nog 3 ronden te rijden.
Met toch al een kleine 100km en enkele zware inspanningen in de benen had ik mijn beste krachten al wel gehad. Ik probeerde me voorin in het peloton te handhaven om verdere ongelukken te vermijden. Echter ook daar was het slag om slinger koekenbak.
De derde keer dat ik tegen het asfalt smakte was er voor mij toch teveel aan. Ook deze keer duurde het een hele tijd voor ik uiteindelijk weer recht gekrasseld was. Mijn fiets had er ook genoeg van. Ketting in de soep, remmen omzeep een scheve shifter... Mijn remblokjes zal ik ook mogen vervangen na die verschillende noodstops van vandaag!
Ik had het wel gezien. Het lot blijven uitdagen leek me niet langer nodig en eigenlijk ook niet meer mogelijk. Het peloton zou ik toch niet meer terug zien na daar zolang te hebben stilgestaan.
Jammer eigenlijk als je bekijkt welke mooie inspanningen ik uiteindelijk toch kon leveren tijdens de wedstrijd. Zonder valpartijen ging er ongetwijfeld wel een mooie uitslag ingezeten hebben.
Bij deze heb ik mijn jaargemiddelde van 3 valpartijen weeral bereikt en is het weer goed geweest voor van de jaar! :)
Volgende week (zaterdag 20/6) koers ik in Erembodegem. Start om 15h20.
Tot dan!
Eveline
De aanvangsfase telde 7 geneutraliseerde kilometers. "Voor de veiligheid van de rensters" zo klonk het. " Ja, we zouden niet willen dat er al valpartijen komen op de kasseien in het centrum of op de brug met tramsporen. Eens we daar over zijn laten we ze los!".
Wat mij betreft hadden ze in dat geval beter heel de koers geneutraliseerd maar bon, daarover later meer.
In sneltrein tempo stormde het peloton richting Nijlen. We kwamen al snel aan op het plaatselijke circuit waar we bij het overschrijden van de finishlijn nog 6 ronden dienden af te werken.
Na een ronde was het bingo. Omwille van het warme weer was het wringen en duwen om toch maar goed gepositioneerd door de bevoorrading te komen. Grote stress zorgde voor een eerste valpartij. Ondanks dat ik er aanvankelijk zonder kleerscheuren vanaf kwam vloog er toch nog iemand tegen mij waardoor ik tegen snelheid 0 alsnog het asfalt raakte. Op de een of andere manier was ook mijn achterwiel uit mijn kader gekomen. Enfin, ik heb daar dan zelf nog 2 minuten mekaniek staan spelen alvorens ik terug kon vertrekken. (Ik weet het; vrouwen en mekaniek)... Koers gedaan dacht ik zo. De volgwagen nam mij echter mee op sleeptouw en langzaam maar zeker kwam ik terug dichter bij het peloton. Het koste mij bloed, zweet en tranen. Telkens als ik naderde tot op 50m begonnen ze in het peloton weer te koersen waardoor ik toch weer wat terrein moest prijs geven. Enfin, uiteindelijk na lang zwoegen sloot ik na een 20km toch terug aan bij het pak. Puf puf. Content dat ik was.
Nog geen halve ronde verder was het opnieuw van dat. Deze keer was een verloren gevlogen drinkbus voorspeller van alle onheil. Opnieuw een hoop meisjes tegen de grond. Aangezien ik daar nog vanachter aan het uitpuffen was van mijn inspanning, was het opnieuw alle hens aan dek om de ravage te vermijden. Gelijkaardig aan de eerste val waren ook weer achter mij kiekens die niet aan't opletten waren en die mij dus omver knikkerden. Ik heb dan rustig mijn losgekomen schoen weer vast gedraaid en nog maar eens vertrokken. Het peloton dat in drie stukken gebroken was wachtte niet. Uiteraard zat ik daar in peloton drie te vechten en aan te klampen. Een ronde verder kwam alles weer samen. 1 groot, compact peloton passeerde aan de finish - nog 3 ronden te rijden.
Met toch al een kleine 100km en enkele zware inspanningen in de benen had ik mijn beste krachten al wel gehad. Ik probeerde me voorin in het peloton te handhaven om verdere ongelukken te vermijden. Echter ook daar was het slag om slinger koekenbak.
De derde keer dat ik tegen het asfalt smakte was er voor mij toch teveel aan. Ook deze keer duurde het een hele tijd voor ik uiteindelijk weer recht gekrasseld was. Mijn fiets had er ook genoeg van. Ketting in de soep, remmen omzeep een scheve shifter... Mijn remblokjes zal ik ook mogen vervangen na die verschillende noodstops van vandaag!
Ik had het wel gezien. Het lot blijven uitdagen leek me niet langer nodig en eigenlijk ook niet meer mogelijk. Het peloton zou ik toch niet meer terug zien na daar zolang te hebben stilgestaan.
Jammer eigenlijk als je bekijkt welke mooie inspanningen ik uiteindelijk toch kon leveren tijdens de wedstrijd. Zonder valpartijen ging er ongetwijfeld wel een mooie uitslag ingezeten hebben.
Bij deze heb ik mijn jaargemiddelde van 3 valpartijen weeral bereikt en is het weer goed geweest voor van de jaar! :)
Volgende week (zaterdag 20/6) koers ik in Erembodegem. Start om 15h20.
Tot dan!
Eveline
zondag 7 juni 2015
Herselt
Vandaag in een zonovergoten Herselt deelgenomen aan het Pk voor dames elite.
Er zijn toch koersen waar ze jaar op jaar chance hebben met het weer he. Vorig jaar was het daar ook véééél te warm!
17 ronden, geen meter plat. Na een week antibiotica was mijn enige doelstelling om de koers deftig te beëindigen. Maar wonder wel ging het eigenlijk wel vlotjes. De eerste vijf ronden dacht ik telkens bij het overschrijden van de lastige aankomst zone, "amaaaai da ga hier kei goe!" vanaf de zesde ronde begon het elke ronde een beetje meer pijn te doen. Iets over half koers vroeg ik mij af wie er 't langst ging volhouden; ik of mijn zere benen... Ik heb gewonnen.
Ik wist dat ik de sprint niet te vroeg mocht inzetten en dus besliste ik van zolang mogelijk te wachten. Maar als ze aanzetten moet je uiteindelijk toch onherroepelijk mee. Mijn wacht-plan hield dus niet echt stand. Van veeeeeel te ver werd de sprint ingezet en ik viel echt dood de laatste 50m. De krampen tot achter mijn oren, zuur in mijn benen voor een hele citroen kwekerij, kortom er kwam niets meer uit. Ik werd 17e.
Een 17e plaats waar ik gezien de omstandigheden niet anders dan tevreden mee kan zijn!
Voor het PK betekende het uiteindelijk niet veel, maar er komen nog wel kansen.
Volgende week rijd ik de Lotto cycling cup in Nijlen.
Ik ben curieus maar kijk er alvast wel naar uit!
Eveline,
What i've been doing
Het laatste nieuws was dat ik ziek was... Ik was daar uiteindelijk wonder wel snel van hersteld.
Drie dagen en ik zat terug gezond en wel op de fiets. In het weekend voelde ik mij fris om te koersen en stond aan de start in Malderen. De ziekte in acht genomen, reed ik een aandachtige koers en kon ik echt mee koers maken.
Ik had een goed gevoel en sprintte mezelf naar een 6e plaats in het peloton. Algemeen goed voor een 11e stek want er waren 5 meisjes voorop geraakt. Ik ben in Malderen vertrokken met een goed gevoel. 100% gezond. Aangezien mijn herstel behoorlijk was ben ik dan daags nadien nog gaan koersen in De Pinte. Daar was het al aanzienlijk minder vlot. Ik zocht mezelf een weg door het peloton en eindigde ergens op een onbeduidende plaats in het pak. Moe, dat was ik!
Ik heb mezelf na een zwaar koersweekend enkele dagen rust gegund. Ik voelde me niet 100% fit. Vrijdag was het zover! Na een zware werkweek kreeg ik keelpijn en voor de rest weer alles erop en eraan.
Het weekend was zowiso koers-vrij en dus had ik de 20km van Brussel op mijn agenda gezet. Ik heb er de afgelopen maanden veel voor getraind en voelde mij echt wel klaar om die 20km op mijn palmares te zetten. (Als finisher wel te verstaan) Maar dat ik zaterdag aan een antibiotica kuur begon, betekende niet veel goeds. Ik was ziek, weeral. Afzeggen deed meer pijn, dan dat mijn benen ooit tijdens de 20km zouden kunnen doen! Niet kunnen deelnemen omdat ik echt te ziek was, ... er zijn leukere dingen.
Ik heb uiteindelijk bijna 2 fiets-vrije weken achter de rug. Afgelopen donderdag waagde ik mij weer voorzichtig aan een klein ritje. Ik voel me terug gezond en hoop dat nu ook zo te houden.
De ziekte gaat hier in huis de ronde. Nick is al aan zijn derde keer toe (deze maand) maar deze keer mag hij het houden. We hebben onze dosis wel gehad voor van't jaar.
Ik hoop er snel weer bij te zijn in de koersen, maar het effect van 2 fiets-vrije weken is nog af te wachten...
Eveline,
Drie dagen en ik zat terug gezond en wel op de fiets. In het weekend voelde ik mij fris om te koersen en stond aan de start in Malderen. De ziekte in acht genomen, reed ik een aandachtige koers en kon ik echt mee koers maken.
Ik had een goed gevoel en sprintte mezelf naar een 6e plaats in het peloton. Algemeen goed voor een 11e stek want er waren 5 meisjes voorop geraakt. Ik ben in Malderen vertrokken met een goed gevoel. 100% gezond. Aangezien mijn herstel behoorlijk was ben ik dan daags nadien nog gaan koersen in De Pinte. Daar was het al aanzienlijk minder vlot. Ik zocht mezelf een weg door het peloton en eindigde ergens op een onbeduidende plaats in het pak. Moe, dat was ik!
Ik heb mezelf na een zwaar koersweekend enkele dagen rust gegund. Ik voelde me niet 100% fit. Vrijdag was het zover! Na een zware werkweek kreeg ik keelpijn en voor de rest weer alles erop en eraan.
Het weekend was zowiso koers-vrij en dus had ik de 20km van Brussel op mijn agenda gezet. Ik heb er de afgelopen maanden veel voor getraind en voelde mij echt wel klaar om die 20km op mijn palmares te zetten. (Als finisher wel te verstaan) Maar dat ik zaterdag aan een antibiotica kuur begon, betekende niet veel goeds. Ik was ziek, weeral. Afzeggen deed meer pijn, dan dat mijn benen ooit tijdens de 20km zouden kunnen doen! Niet kunnen deelnemen omdat ik echt te ziek was, ... er zijn leukere dingen.
Ik heb uiteindelijk bijna 2 fiets-vrije weken achter de rug. Afgelopen donderdag waagde ik mij weer voorzichtig aan een klein ritje. Ik voel me terug gezond en hoop dat nu ook zo te houden.
De ziekte gaat hier in huis de ronde. Nick is al aan zijn derde keer toe (deze maand) maar deze keer mag hij het houden. We hebben onze dosis wel gehad voor van't jaar.
Ik hoop er snel weer bij te zijn in de koersen, maar het effect van 2 fiets-vrije weken is nog af te wachten...
Eveline,
zondag 17 mei 2015
snotter de snot!
20 liter snot, 100.000 zakdoeken, slijmen in alle kleuren en maten, ik druk mij nog proper uit, en ik overdrijf zeker niet!
#sinutab #neusspray #zondereffidrine #hoestsirroop #theemetkruiden #lippenbalsem #verdamper #metetherischeolien #gesneden uien naast mijn bed #orofar #druppels in mijn oren #isobetadine #mondspoelmiddel #acetylcisteine #...
One day I become à docter 'cause I've seen it all...
Een diploma op basis van ervaring... Telt dat ook?
Wie mij kent weet het... Ik haat medicatie! Ik ben geen pillen mens! Maar als ik er nu niet snel bovenop ben, dan weer ik het zelf ook niet meer!
Eveline
#sinutab #neusspray #zondereffidrine #hoestsirroop #theemetkruiden #lippenbalsem #verdamper #metetherischeolien #gesneden uien naast mijn bed #orofar #druppels in mijn oren #isobetadine #mondspoelmiddel #acetylcisteine #...
One day I become à docter 'cause I've seen it all...
Een diploma op basis van ervaring... Telt dat ook?
Wie mij kent weet het... Ik haat medicatie! Ik ben geen pillen mens! Maar als ik er nu niet snel bovenop ben, dan weer ik het zelf ook niet meer!
Eveline
Trop is teveel en teveel is trop
Ik word kuchend en snotterend wakker. Ik weet wat dat betekend. Merde!
Ik ben opgestaan met een beginnende valling/bronchitis. Ik weet uit ervaring ook dat dat geen goede basis is om te gaan koersen. Maar ziek afbellen op het laatste momentje dat vind ik nu persoonlijk toch ook wel "not-done"! Bovendien, zo erg is dat kuchje niet hoor.
yeah right, als ik dacht dat mijn benen gisteren niet hadden afgezien, dan was dat wel lichtelijk verkeerd gedacht. In ieder geval waren ze niet hersteld. Vanaf de eerste ronde zag ik af zoals ik al lange tijd niet meer had afgezien. Ik reed diep in het rood en vond amper momenten om te herstellen. Als je dacht dat ze er rustig aan gingen beginnen was dat ook wel verkeerd gedacht! De vlam zat er al direct in!
De lotto cup in Houthalen-helchteren was dit jaar een veredelde kermiskoers. "Allemaal kleine teams en slechts 5 UCI ploegen", kregen we tijdens de briefing te horen. 120km koers, ja dat wel, maar verder is de koers mij op het lijf geschreven. Ik maak er doodzonde van dat ik vandaag niet met volle krachten kan strijden. Er zat ongetwijfeld wel iets moois in! Half koers besliste ik dat het niet uithaalde. Ik kreeg met de ronde meer pijn in mijn benen. Ik voelde mijn longen branden en dichtschroeien bij elke teug lucht die ik hapte. Als een vis op het droge spartelde ik in het peloton.
Soms is opgeven geen laffe daad maar een net een teken van sterkte. Ik heb voor mezelf beslist dat het niet uithaalde om mezelf verder te drijven dan nodig is. Ik kon vandaag alleen maar verliezen. De koers uitrijden zou zeker geen bijdrage leveren in de opbouw van mijn conditie. In tegendeel.
Ik ben afgestapt. Ik ben gaan douchen, ik ben in de auto gekropen en lag al bijna te slapen toen we de oprit van de autostrade opreden. Trop is teveel, en mijn lichaam heeft beslist dat het tijd is om te rusten. Ik doe het deze week alvast kalm aan en hoop volgende week toch terug op volle kracht aan de start in Malderen te staan.
Les van de week: is dat ik in al mijn moed, ijver en ambitie soms mezelf wel eens voorbij hol. Wie mij deze week nog nodig heeft of wil bereiken; ik ben er niet, ik lig in mijn bed!
Tot snel!
Eveline,
Ik ben opgestaan met een beginnende valling/bronchitis. Ik weet uit ervaring ook dat dat geen goede basis is om te gaan koersen. Maar ziek afbellen op het laatste momentje dat vind ik nu persoonlijk toch ook wel "not-done"! Bovendien, zo erg is dat kuchje niet hoor.
yeah right, als ik dacht dat mijn benen gisteren niet hadden afgezien, dan was dat wel lichtelijk verkeerd gedacht. In ieder geval waren ze niet hersteld. Vanaf de eerste ronde zag ik af zoals ik al lange tijd niet meer had afgezien. Ik reed diep in het rood en vond amper momenten om te herstellen. Als je dacht dat ze er rustig aan gingen beginnen was dat ook wel verkeerd gedacht! De vlam zat er al direct in!
De lotto cup in Houthalen-helchteren was dit jaar een veredelde kermiskoers. "Allemaal kleine teams en slechts 5 UCI ploegen", kregen we tijdens de briefing te horen. 120km koers, ja dat wel, maar verder is de koers mij op het lijf geschreven. Ik maak er doodzonde van dat ik vandaag niet met volle krachten kan strijden. Er zat ongetwijfeld wel iets moois in! Half koers besliste ik dat het niet uithaalde. Ik kreeg met de ronde meer pijn in mijn benen. Ik voelde mijn longen branden en dichtschroeien bij elke teug lucht die ik hapte. Als een vis op het droge spartelde ik in het peloton.
Soms is opgeven geen laffe daad maar een net een teken van sterkte. Ik heb voor mezelf beslist dat het niet uithaalde om mezelf verder te drijven dan nodig is. Ik kon vandaag alleen maar verliezen. De koers uitrijden zou zeker geen bijdrage leveren in de opbouw van mijn conditie. In tegendeel.
Ik ben afgestapt. Ik ben gaan douchen, ik ben in de auto gekropen en lag al bijna te slapen toen we de oprit van de autostrade opreden. Trop is teveel, en mijn lichaam heeft beslist dat het tijd is om te rusten. Ik doe het deze week alvast kalm aan en hoop volgende week toch terug op volle kracht aan de start in Malderen te staan.
Les van de week: is dat ik in al mijn moed, ijver en ambitie soms mezelf wel eens voorbij hol. Wie mij deze week nog nodig heeft of wil bereiken; ik ben er niet, ik lig in mijn bed!
Tot snel!
Eveline,
Abonneren op:
Posts (Atom)