Voor mij zal het in ieder geval de laatste voor dit jaar zijn, want volgende week
zit ik ergens in de bergen. Ik beloof het, ik zal daar ook wel trainen.
Nuja nog niet op de feiten vooruitlopend eventjes vertellen hoe het vandaag dan wel geweest is.
Het valt kort te omschrijven voor mij nl. zwaar zwaar en nog eens zwaar.
Mijn tong plakt nog altijd tussen mijn kader vermoed ik en de hartslag maakt nog steeds overuren.
Het Belgische gebergte waar we vandaag vertoefd hebben was dan ook niet van de poes.
(oke gebergte is licht overdreven maar Overijse is toch best een eindje klimmen. )
Niets gewoon zijnde moest ik toch mee over elke heuvel die ons talrijke groepje tegen kwam.
(Het waren veel heuvels, de ene al wat groter dan de andere maar toch zwaar genoeg.)
Ik vermoed dat het ziek zijn van vorige week ook nog vuil spel heeft gespeeld vandaag.
De ziekte sloeg als de man met de hamer even hard als de wind tegen mijn aangezicht.
Op zo'n moment is het leuk een duwtje in de rug te krijgen (merci à Stijn) als het zo stijl omhoog gaat. Verder reden ze op kop duchtig verder en was er van tempo verlaging geen sprake...
Uiteindelijk ben ik dan toch terug in Mechelen geraakt in de groep. (Ik was op een bep. moment aan het twijfelen of ik daar überhout wel in zou kunnen slagen.)
En na 100 km klimmen, dalen, vliegen was de soep een erg welkome deugd! (ook merci daar voor!)
De volgwagen had koekjes en thee bij, die we ook goed gebruikt hebben (ikke toch). (uiteraard merci! )
en het was toch nog wel plezant! :D
Aangezien ik er vandaag de dag van de bedankjes van maak ; dankjewel mama voor de massage en dankjewel papa voor het kuisen van de fiets waartoe ik zelf niet meer in staat was.
Eveline
Geen opmerkingen:
Een reactie posten