Ondertussen had ik iedereen al laten weten dat ik niet zou gaan rijden. Om 12:00 's middags vond ik het ook wel een beetje te laat om nog maar eens iedereen te smsen dat de koers wel zou door gaan! Ik had er niet erg veel van verwacht vandaag aangezien ik toch al wel een koers van 62 km in de benen had. DUS hoe minder mensen, hoe kleiner de afgang zeker?
Om 13:00 gingen de nieuwelingen dan van start voor hun koers van 70 km op een ellendig lang parcours. De lange wegen lagen er goed berijdbaar baar, de enkele bochten op de toer zouden in de koers niet echt een cruciale rol gaan spelen. Ik vond het persoonlijk een super mooi parcours en verwachte dan ook een mooie koers.
De meesten hadden er vandaag wel zin in. In tegenstelling tot gisteren werd er vandaag wel van de eerste ronde gekoerst. Met de rustige koers in het achterhoofd hoopte ik dat de koers vandaag het zelfde verloop zou kennen. De jongens vertrokken vandaag echter weer in hun typische stijl... Dus toch.. Hoewel de zes meisjes op kop mochten starten zakte ze elk stuk voor stuk door in de eerste halve ronden. Het peloton werd onmiddellijk op een lint getrokken en scheurde langs alle kanten. Alles scheurde alsook mijn benen precies. Ik kwam mezelf al tegen in de eerste ronde. Mijn benen ontplofte alsof het effectief oorlog was. Uiteindelijk belande ik met Dana Lodewijks in een groepje van ongeveer 10 personen. De deur stond wagenwijd open in het peloton en ons groepje raapte de ene geloste renner na de andere op. In de tweede ronde recupereerde ik plots wel naar behoren. De krampen verdwenen en ik vond mijn tweede adem. Plots was er een vuilte meer aan de lucht en peddelde ik vlotjes mee in ons achter volgende groepje.
Na een tijdje raapte we het laatste meisje op dat gelost werd uit de kopgroep nl Steffi Lodewijcks. Ondanks dat onze talrijke groep een hoge snelheid ontwikkelde kwamen we geen meter dichter bij het razende peloton. Een peloton dat ondertussen al fel uitgedund was en nog maar een dikke 20 renners telde. In ons groepje reden we uiteindelijk 7 van de 10 ronden. Vanaf dan was het bobijntje op en was het aankomst voor ons.
De koers rechters hadden ons duidelijk gemaakt wanneer wij aan onze laatste ronden begonnen wat nog zorgde voor een aantal uitvallen. Geen enkele droeg tot de streep.
Toen we het einde naderden begon het plots hevig te regen. De baan was op een paar seconden klets nat. Een scherpe s-bocht lag er spek glad bij. En toen vielen ze... Dus toch pech?!
Steffi viel, en ik reed er uiteraard pal achter. Twee keer in twee dagen tijd een valpartij in de laatste ronden. Twee keer in twee dagen tijd dat ik een full-stop moet doen om een crash te vermijden. Drie keer in twee weken dat ik aan de achtervolging kon beginnen.
Ik kwam uiteindelijk toch veilig aan in ons groepje en heb al bij al niet te klagen als ik de betrokken gezichten van de andere renners zag tijdens de koers.
Max was de beste dijlespurter vandaag en ik vermoed dat hij ook nog wel best goed gefinisht is.
(Maar ik heb de aankomst niet gezien).
De balans van het weekend helt toch over naar de positieve kant. Gisteren uitgereden en al bij al vandaag toch ook niet slecht gepresteerd onder loodzware omstandigheden.
En een koers uitrijden zonder echte pech, het kan... DUS TOCH! ...
Eveline
Geen opmerkingen:
Een reactie posten