Ik laat ritueel mijn sportzak in en check of ik wel alles mee heb. Ik besef echter dat het meest essentiële vandaag niet mee op de koers zal geraken. Mijn trouwste steun en toeverlaten zijn deze nacht om vijf uur op skivakantie vertrokken, zonder mij. Het was dus ook een zeer korte nacht want na hun vertrek deed ik geen oog meer toe. De twee uurtjes slaap die ik had zullen wel niet volstaan voor een optimale prestatie deze middag.
Voor de eerste keer trek ik dus zonder ouders naar een koers en besef ik plots wel wat ze echt voor me betekenen. -Niet dat ik me dat daarvoor niet realiseerde- maar nu wordt het gewoon extra benadrukt.
Ik mis ze rond mij en voel dat ze er nu niet zijn om me kalm te houden. Hoewel ik anders doodrustig ben en ze totaal niet op mij moeten inpraten ben ik dat vandaag helemaal niet. Het geluid van de stilte maakt me gek maar straks is er het geluid van de zoemende bandjes over de weg en dat klinkt, zeg nu zelf, als muziek in de oren!
Eveline
Geen opmerkingen:
Een reactie posten