Onder kleine druk, heb ik gisteren dan toch al mijn moed bij elkaar geraapt. Ik kon het mentaal moeilijk inpassen in mijn koerskalender maar bij gebrek aan koersen de komende maand heb ik mijn koerszak gemaakt en reed de auto gisteren naar Fayt-Le-Franc( verder FLF afgekort). Een klein dorpje op de grens met Frankrijk was het toneel voor de tweede koers van mijn seizoen.
Wallonië is voor mij klimmen en hoe vlak het er ook is, ik kan het in mijn perceptie niet veranderen.
De baan richting FLF was glooiend maar nergens overdreven stijl. Toen we op het parcours arriveerden was het eigenlijk niet meer dan een veredelde platte koers met een lastige aankomst.
Het kan natuurlijk aan de lage gemiddelde snelheid gelegen hebben, maar och wat had ik eindelijk nog eens een goed gevoel in de koers. Ik had snel door dat , hoe goed ze ook hun best zouden doen, ze mij er vandaag nu is echt niet gingen afrijden.
In de voorlaatste ronden reed een groepje weg. Ik wist dat het daar zou gebeuren, wie er zou springen en ik was er wel maar om mee te springen is het nu wel nog een beetje veel te vroeg. We kwamen nog kort maar de groep bleef vooruit en sprintte voor de overwinning.
Wat er overbleef was een klein pelotonnetje van een renster of 25-30. Ik eindigde uiteindelijk 24e, want mijn kaarsje was tegen het einde ver uit. Het ritme is dus nog een beetje zoek, samen met de koers kilometers.
Maar wat ik gisteren gevoeld heb, is hoopgevend en allesinds een stuk beter voor mijn moraal dan vorige week in Oost duinkerke.
Woensdag rijd ik dus in Waregem. Hopend op een gelijkaardig of beter resultaat.
Tot dan!
Eveline
Geen opmerkingen:
Een reactie posten