De wind waaide toen hard en aangezien iedereen uit de wind probeert te rijden, maar er geen plaats is voor iedereen,... gingen ze op de grond. Gelukkig zonder al te veel ergs!
Een jaar verder... Het kleine vergeten dorpje ergens in West-Vlaanderen, daar waar de tijd bleef stilstaan, komt vandaag tot leven. Het café dat slechts enkele dagen per jaar de deuren opent trekt vandaag vele klanten aan. De dag dat de koers passeert is het kermis, het is feest. Het weer is goed, er waait een briesje door het vlakke polderlandschap. Een 50-tal rensters neemt de start.
De eerste ronde is het 'parcoursverkenning'. Op een rustig tempo leggen we de eerste ronde af. Wanneer iedereen weet hoe de wind waait, kan er eindelijk gekoerst worden. Nuja, een groepje van 6 krijgt in de tweede ronde al snel een mooie voorsprong. Het peloton maakt niet onmiddellijk aanstalte het groepje bij de lurven te nemen. Laat ze maar... Tot het te laat is. Er wordt na enkele ronden wel gekoerst, maar de kopgroep laat niet meer toe dat we dichter komen.
Ondertussen is ook de wind een factor geworden waar we rekening mee moeten houden. Alles wordt op het kantje getrokken en ik weet dat het daar gevaarlijk is. Ik zie het gewoon al afkomen...
Achter mij hoor ik het lawaai van carbonnen fietsen die in elkaar haken en over het asfalt schuiven. 't is gebeurd, en ik lig er deze keer gelukkig niet bij!
Mijn benen waren vandaag brak zoals we dat soms zeggen. Ik was niet super slecht, maar ik kwam gewoon niet in de koers. Mijn benen hadden er geen zin in. Een vorm van vermoeidheid? Of een griepje dat zich aankondigt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten