Sinds april-mei was het frisse gevoel verdwenen. Na een goede winter en harde trainingen kwam ik er niet meer door. Aanvankelijk werd er gedacht aan een ijzer tekort maar ook na dat was opgelost was de miserie niet van de baan. Wanneer het ene kwaaltje verdween, stak weer een ander de kop op, dat mij uiteindelijk weer van koersen hield. Na periodes van rust en periodes van training kwam er nog steeds geen verbetering in mijn gevoel. Hoe meer de tijd vorderde hoe meer ik te maken kreeg met hoge verzuringswaarden. Een greep uit een resem dokters bezoeken:
Ik heb vier dagen gerust waarvan twee niet gefietst en twee keer een uurtje losgereden. Toch voelen mijn benen pijnlijk aan en is de trap opgaan zonder pijn totaal uit den boze. Ik stel vast dat de laatste treden steeds een grotere hindernis vormen. Ik word er lui van want ik weet hoeveel pijn ik zal hebben.
Na een kleine lactaat test stelde de dokter 7 mol lactaat vast. Voor de kenners, dit is een zeer hoge waarde die zelfs bij inspanning vaak nog niet benaderd wordt. Ter vergelijking normaal mag dit maximaal 2 mol zijn.
Kom er maar eens wijs uit wanneer je bloeduitslag perfect normaal is en eigenlijk zeer goed is.
Een doktersbezoek later zit ik op een fiets te trappen en ben ik zelf beschaamd wanneer ik mijn hartslag bokkensprongen zie maken als deze. Wat in godsnaam is er mis met mij?
Wat er mis is? Mijn inspanningstesten van de voorbije 4 jaar werden telkens bestempeld als uitschieters en abnormaal. Telkens kreeg ik van dokters of specialisten te horen dat mijn hartslag toevallig wat verhoogd zou zijn, en dat ik best zou trainen aan 20 slagen lager. De waardes van mijn testen waren telkens extreem hoog en het zou niet gezond zijn om op de resultaten verder te gaan. Mijn hartslag zones werden met de natte vinger een beetje aangepast...
Systematisch kwam ik eigenlijk bij elke test op het zelfde resultaat; een hoge overslag die richting 200 gaat en een maximale die daar nog een stuk boven ligt. Dokter Goossens concludeerde dat ik vanaf nu écht ga trainen en de lagere waardes laat voor wat ze zijn. Hopelijk kan ik na de neerwaartse progressie eindelijk beginnen aan de wederopbouw. Andermaal een vorm van hoop al denk ik nu eerder; eerst zien en dan geloven!
Eveline,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten