Horror in de hel van het zuiden...

Het seizoen schiet ondertussen goed op. De koersen volgen elkaar in sneltempo op. Ik voel mezelf met de week beteren en sta vol ambitie aan elk vertrek.
Het Waalse landsgedeelte is nooit mijn favoriete terrein maar bij gebrek aan koersen op Vlaamse bodem was er dit weekend geen keuze.
Te koersen in Honnelles of niet te koersen in Honnelles, that's the question.

Still alive and kicking before the start :) 

Ik heb gekozen om  te koersen in Honnelles. Als ik wil sterker worden, en wil groeien is dat de enige juiste keuze. Bij aankomst op het parcours deden ik en mijn interim verzorger Caroline een rondje met de auto.
"We zijn onderweg Pairi Daiza gepasseerd, rijden we niet terug? Gaan we de panda's eens bezoeken?"
Ik werd echter snel van antwoord gediend: "STARTEN ZULDE, no way back kleine Dergent"...
Onder normale weersomstandigheden had mijn blog artikel waarschijnlijk voor 95% uit klachten over het zware parcours bestaan, de lange klim en de kasseien maar nee vandaag toch niet...

Koud

Goed ingeduffeld stond ik aan de start. In het begin deden de benen een beetje pijn maar na een aantal glooiende km's werden de benen beter. Ik sukkelde het klimmetje van een  ruime kilometer met pijn in de benen mee over en was al blij dat ik goed en wel de eerste ronde doorkwam.
Nog voor we de finish passeerden begon het te druppelen, een beetje later te gieten. Het duurde niet lang voor ik volledig doorweekt op mijn fiets begon te bibberen.

Na 2 volle ronden maakte het mij eigenlijk niet meer uit of we nu bergop of bergaf reden. Ik begon vooral een gevecht tegen mezelf te voeren. Het klimmetje deed andermaal pijn maar ik kwam mee boven en kon mezelf vol over de kasseien storten. Mijn handschoenen waren ondertussen doorweekt...

Kouder

In de 4 de ronde had ik het eigenlijk compleet gehad. Ik wist niet meer of ik nu bergop of bergaf aan het rijden was. Ik keek niet meer vooruit maar volgde blindelings het wiel van mijn voorganger. Ik vocht tegen mezelf, de regen en de koud. Toen ik mijn blik oprichtte om te kijken hoe ver ik zat zag ik tot mijn verbazing dat ik toch nog bij de eerste 20 rensters ronddraaiden. Ik wou de schade opmeten en richtte een blik achter mij. Damn it, ik ben de laatste van het peloton. Alleja peloton, groepje...

In de 5de ronde eiste de koude zijn tol. Ik zat te rillen op mijn fiets. Ik kon mijn vingers niet meer bewegen. Eerder had ik al gemerkt dat ik geen gevoel meer had in mijn voeten maar dat gevoel kwam terug onder de vorm van pijn. Toen er in het peloton beslist werd dat ze de koers weer gingen openbreken schoot de kramp van de koud in mijn kuiten.

Koudst

6 ronden heb ik op mijn teller staan. Die laatste 2 konden mij gestolen worden. Caroline haalde mij van mijn fiets en pakte mij direct in met een dikke vest. Onder begeleiding van mijn bezorgde ploegmaten strompelde ik naar de kleedkamer / omgebouwde vergaderzaal waar in de verste verte geen douche te bespeuren was.
Hulpeloos werd ik uitgekleed en snel "gekattewast" door mijn bezorgde nicht. Rillend en trillend ingepakt in al de kleren die in mijn zak staken. Ik bibberde een kom warme soep naar binnen en kroop in de warme auto. Toen we in Mechelen aankwamen na anderhalf uur rijden kwam ik min of meer op temperatuur.

Ik kan in woorden niet vertalen hoe verschrikkelijk het was. Het parcours alleen al was een marteling maar dat was vandaag wel het minste van mijn zorgen.
Dat de vogels naar het zuiden trekken voor het mooie weer kan ik na gisteren niet meer begrijpen.  

N.B.
"Wanneer mag ik mee? Juist ja, als 't 150 km ver is, we ergens in de Walen zitten, het regent en vriest en er geen café is op de koers..."  Dergenten genen zeker?
Nog mijn zeer speciale dank voor mijn top verzorger Caroline Dergent. Ik zou nooit zijn thuisgeraakt als je niet zo goed had gezorgd voor mij! Je mag nog mee, maar de volgende keer zorg ik er voor dat er op z'n minst een café is...

N.B.2
Hoewel ik de echte finish niet bereikte en op 2 ronden van het einde uit koers werd genomen sta ik wel nog mee in de uitslag! :D
De eerste top 20 is een feit (19e). Als ik u vertel dat we met 50 rensters vertrokken zijn en er daar maar 17 de finish van haalden begrijpt u ongetwijfeld dat het geen kattepis was...

Eveline,