Ik zou vandaag ontzettend creatief kunnen zijn betreffende het vinden van een titel voor mijn artikel.De leads zoefden deze nacht door mijn hoofd op zoek naar een gepaste kop voor de gebeurtenissen van gisteren. Ik laat de keuze aan u: "one-handed", "crash tester" of gewoon "koers in Sttenokkerzeel met een alles ontsierende crash in de voorlaatste ronde".
Waar ik vorig jaar mijn eerste koers reed bij de nieuwelingen jongens, startte ik vandaag bij de meisjes op dat zelfde parcours. De koers telde mee voor het pk van Vlaams Brabant hoewel er amper twee deelneemsters aan de start verschenen.
Voor negen ronden gingen we van start op een mooi parcours. Elke ronde premie spurt. Shauni Corthout haalde in de eerste rondes alle premies vlot binnen. Op een onbewaakt moment na een reeks aanvalletjes waagde ik op zo'n 500m van de tussensprint mijn kans en pikte zodoende ook mijn primmetje mee. Een blik in de richting van papa en de supporters, een goedkeurend knikje... Het zette me aan om verder te rijden alleen, maar zes ronden alleen op kop, leek me toch van het goede iets te veel. Ik wachtte.
Twee ronden later nam ik nog een premie voor mijn rekening. De Zuid-Afrikaanse werkte in eerste instantie goed mee, maar veel speling gaf het peloton ons niet. Lisa Bogaert en Shauni Corthout brachten het peloton weer terug.
Het ging goed in de koers en begon me te concentreren op de eindsprint. Tot daar de dramatiek van het wielrennen plots uit een duister hoekje kwam gekropen. De fietsen vlogen door de lucht, hun eigenaars smakten hard op het asfalt. Ik kon niet meer ontwijken en crashte in de goot. Er kraakte iets, en ik wist redelijk onmiddellijk dat ik verkeerd was neergekomen. 5 meisjes schreeuwden het uit van de pijn. De decibel grens in het fel besproken gebied van lawaai hinder van vliegtuigen ruim overschreden hoor. Te weinig verplegers voor dergelijke situaties hopten uit de ambulance zoals de speciale eenheden van de politie uit hun veilige gepantserde wagen duiken. Ze voelden zich even helden, en dachten het wel even te gaan oplossen.
>"Oei, allemaal breuken, blijf stil liggen meisjes we gaan een échte ambulance bellen."
>"waaaaat? kunnen jullie niet eens aan arm of een been stabiliseren?"
>"ahja, dat kunnen we doen"
"And for the South-African girl the same"
>"... Auw"
Een half uur lang, lagen vier meisjes te kermen op de grond. Pijn... Eindelijk kwam er een echte ziekenwagen om ons veilig naar het dichtst bijzijnde ziekenhuis te brengen. Het Zuid-Afrikaanse meisje bij mij in de ambulance zag er niet zo goed uit. We zouden elkaar wel terug zien op radiologie, voor een fijne foto shoot.
Op spoed wisten ze niet wat er gebeurde. Stress en paniek alom. Met gemiddeld 1 patiënt per uur ging de verzorging met een slakken gangetje vooruit.
Het Nederlandse meisje bleek een zwaar verstuikte elleboog te hebben en mocht als eerste opstappen. Ik kom er vanaf met een gebroken of gebarsten(?) pols.
We weten het nog niet echt, kom volgende week maar eens terug want de foto's brengen niet echt uitsluitsel. Djeezes waarom noemt deze instelling ziekenhuis? Dit had ik zelf ook wel kunnen zien hoor!
Shauni had een bekkenbreuk, of er nog andere dingen geraakt waren moest nog onderzocht worden... Ik wens haar veel beterschap!!
Het Zuid-Afrikaanse meisje had een scafoïet fractuur en zal er na een paar weken gips ook wel weer vanaf zijn.
Lisa Bogaert won de koers, proficiat daar voor.
Hopelijk moet ik het bk toch niet zomaar laten passeren.
Nota: Het was weeral dezelfde van altijd die de aanstoker was van de valpartij. Elke renster weet nu allicht over wie ik het heb... Ze heeft nog iets te goed.
Eveline
Geen opmerkingen:
Een reactie posten