Het lezen van de titel geeft u allicht al wel een idee waarover het nu zal gaan...
én lach er maar mee ja.
Ik zette zelf het weekend goed in, door zaterdag in Steenokkerzeel de grond van dichtbij te bekijken. Die crash was niet de eerste -en allicht ook niet de laatste- die ik dit jaar maakte. Met z'n vijven werden we op zaterdag afgevoerd naar het ziekenhuis. Groepsgevoel vermindert alle leed.
Daags na mijn eigen crash-test passeerde de TDF door België. Ik moet niemand meer vertellen wat er die dag gebeurde. Als gepassioneerd wielerliefhebber had u zeker al gezien of gehoord dat er in de laatste km drie valpartijen waren. Alsof dat nog niet genoeg was vielen in de rit van Brussel naar spa maar liefst 70 renners!
Chaos alom, en ik ben precies blij dat ik die dag niet in het ziekenhuis moest zijn.
Ik hoorde zonet Michel Wuyts en zijn Co-commentator vertellen over afgetrainde renners. Sport is verslavend, een lichaam in vorm heeft inspanningen nodig. Alles gaat vanzelf. Een val en bijhorende rustperiode zorgen voor een zware terug slag. Een renner moet na een crash minstens 10 dagen -zowel mentaal als fysiek- recupereren alvorens terug een aangenaam en leefbaar mens te worden.
Ik neem de proef op de soms, en het blijkt te kloppen.
Nog iets uit de oude doos (want ook toen werd er al gevallen). Als kleine meid liet ik het al niet na zo nu en dan bodem onderzoek te gaan verrichten. Mijn toenmalige trainster vertrouwde me toe " Alle grote kampioenen zijn al veel gevallen en hebben zo leren rijden". Met dat in m'n hoofd bleef ik altijd rijden, en trok ik mezelf telkens weer in gang na een crash. Belachelijk misschien, maar zolang het hoofdje mee gaat...
Om af te sluiten:
"I am always doing that which I can not do, in order that I may learn how to do it." -Piccasso-
Of gewoon alle ellende vermijden:
"Bidden en beven, gebedjes prevelen, hopen dat er niemand valt..." -Michel Wuyts- en zo gaat dat in de tour.
Eveline
Geen opmerkingen:
Een reactie posten