Een jaarverslag.

De droom die een jaar duurde...


Heeft u even tijd?


Een jaarverslag is de balans die een renner voor zichzelf op het einde van een seizoen opstelt. Ik zoek uit wat dit jaar mij bracht, wat de werk punten voor volgend jaar zullen zijn en hoe ik alles ervaren heb.

Aan het begin van het seizoen stelde ik mezelf een aantal doelstellingen. Toen club trainer Bert mij in november vroeg wat ik dit jaar wilde presteren antwoordde ik kort; "bwa goed rijden en misschien wel eens een koers winnen". Afgaand op vorig seizoen stelde ik geen al te hoge eisen. Ondanks de strenge winter kwam ik de koude periode vlot door en begon met een goede conditie aan het seizoen. Gemotiveerd als ik was trainde ik goed. Ambitie? Een goed jaar! "En als ik het in mijn kopje heb, zit het niet in m'n gat" Ik werd clubkampioen in februari, maar het koers seizoen opende ik eigenlijk met een 8ste plaats, de trend was gezet voor mijn doelstelling.

Clubkampioenschap Boom

 In mei boekte ik zeer buiten alle verwachtingen in mijn aller eerste overwinning. Een provinciale titel, een droom. Daar had ik m'n doelstelling, nog voor half seizoen.

Pk Nieuwmoer- Kalmthout

Ik verlegde mijn doelstellingen. Trainer Dré vroeg minstens 10 top 10 plaatsen. 10?!
U vraagt, ik rijd. Het einde van het seizoen nadert en ik kan terug kijken op 10 top 10 plaatsen op de weg.
Een snelle resumé... ACHT podium plaatsen waaronder vier overwinningen, twee op de weg, twee op de piste. één tweede plaats en 3 derde plaatsen. Her en der top 10 plaatsen die ik voornamelijk aan mijn sprint te danken heb en mooie ere plaatsen bij de elites en nieuwelingen jongens.

Jammer maar helaas waren er ook de gebruikelijke crashes. Drie om precies te zijn.

Een whiplash+ hersenschudding, een gebarsten pols en een hoop schrammen en builen. Er is al voldoende over gezegd en geschreven, ik werd er alleen maar sterker van.
Ook ik kende de gebruikelijk hoogte en diepte punten, maar kan ik ontkennen dat ik meer pieken dan dalen heb gekend? Met als grootste hoogte punt het BK uiteraard. Aanvankelijk geen doel, maar wie wil daar niet schitteren? Alles voor het kwartiertje eeuwige roem. Ondertussen kent iedereen de afloop, en vierde ik mijn tweede succes van het jaar. Een overvloed aan geluk, kon mijn seizoen nu nog stuk?

Het Bk uiteraard.

MAAR bepalen enkel de prestaties een goed seizoen? Neen! Prestaties, allemaal goed en wel, maar hoe je het ook draait of keert, een renner doet het niet alleen. Ik heb dit seizoen ervaren dat de mensen uit mijn omgeving een onuitwisbare afdruk achter lieten op mijn resultaten. Zonder twijfel kan ik hen alleen maar dankbaar zijn voor de steun, de wijze raad en het altijd klaar staan om mij over elk obstakel te helpen. In eerste plaats mijn ouders en broer die ik wekelijkse mee sleepte naar de koers. Ik moet hen vaak op de zenuwen gewerkte hebben toen ik na de koers ontplofte. Ze mopperden zelden en dat maakt het voor mij een pak gemakkelijker. Trainer Dré deed zijn uiterste best om mij de kneepjes van het vak bij te brengen. Als coach, trainer, mekanieker, ... stond hij steeds voor me klaar .Alles werd voor mij gedaan, waardoor ik alleen nog maar hoefde te trappen. Wat een luxe. Er waren de trouwe supporters en de familie, steeds in voor een babbeltje over de koers. De "hup, hup" berichtjes deden me ontzettend goed. Mijn trainingsmaatjes, die me meesleurden op training. De ploegleider die me onvoorwaardelijke steun bood en me voor het Bk mentaal klaar maakte. De club voor de kansen. Iedereen die ik vergeet.
Voor dit alles, alleen maar een welgemeende DANK JULLIE WEL!!

En als woorden niets doen, zeg het dan met bloemen... Bedankt!

Mijn verslag is redelijk oppervlakkig toch wil ik nog enkele mooie wielermomenten aanhalen van het voorbije seizoen. De stage met de wielerschool en die in Spanje, wekelijkse (soms eenzame) clubtrainingen (en de terrasjes), de trainingen op de piste in Elewijt waar ik ontzettend veel leerde en genoot van het afzien, het (h)echte team gevoel dat ik opbouwde met Nele doorheen het seizoen. Het kunnen geven en nemen, een belangrijke waarde. Waardering durven uitspreken voor mensen die dat verdienen...

Ik sakkerde vaak over de staat van het parcours, de blunders van de koers kregen bijna een vaste rubriek in mijn verslagen. Mijn blog is mijn uitlaatklep, de plaats waar ik vaak kleine frustraties van me afschrijf. Toch waren de commentaren die ik gaf op mensen, dingen, organisaties, vooral opbouwend bedoeld. Mijn oprechte excuses als dat vaak niet zo overkwam.

Vandaag kijk ik terug op 2010 en ben een meer dan tevreden meisje. Als ik had geweten wat ik kon verwachten, dan had ik onmiddellijk getekend. Ik besef dat ik een mooi jaar heb gehad.

Wielrennen is als een tekening die je zelf kleurt, een wielrenner is een kunstenaar die er het beste van moet maken met dat wat hij heeft. Ik kleurde mijn seizoen, -enja ook wel eens buiten de lijntjes- maar ik ben tevreden met m'n tekening en heb volgens mij gecreëerd  waarvoor ik hard gewerkt hebt.

 De kans dat ik dit nog eens meemaak is relatief klein. De "wanne be" coureur in mij zal het volgend jaar niet gemakkelijk hebben om te bevestigen wat ze het afgelopen jaar liet zien gezien de nakende overstap naar de elites. Het zal hoe dan ook wel zwaar worden maar ik beloof dat ik m'n best zal doen. Altijd. De boodschap is stevig te blijven trainen zeker? En misschien een beetje meer discipline om net iets vroeger te gaan slapen...  ("Zegt ze met schaamrode wangetjes")
Ik heb dit seizoen alvast ontzettend veel geleerd zowel over de koers als over de psyche van rensters. Aanvankelijk twijfelde ik vorig jaar ontzettend toen ik de overstap maakte vanuit de skeeler wereld naar het wielrennen. Het was niet de gemakkelijkste beslissing maar ondertussen heb ik nog geen moment spijt gehad. Mijn balans... is absoluut positief! :D

Eveline