surprise.

U herinnerd zich als trouwe lezer allicht nog het bericht dat ik op m'n blog poste begin oktober.
Neen? Kort samengevat beschreef ik Leuven als communistisch waar alleen maar fietsen gepikt werden.
Mijn fiets was namelijk na twee volle dagen Leuven al gestolen.
Ik ben ondertussen aan m'n derde fiets toe (de eerste gepikt, de tweede kapot gedaan... per ongeluk).
Toen ik zonet gepakt en gezakt toe kwam in het station dwaalden mijn gedachten even af naar m'n oude fiets.
Ik vroeg me af hoe het hem verging en waar die zich nu zou bevinden. Ik dacht aan een meisje die haar fiets na drie maanden had terug gevonden aan het station. "Even rond kijken, ogen open houden, het kan geen kwaad" dacht ik. Toen ik door de rijen fietsen wandelde naar het einde van de lange parking zag ik hem plots staan. Groen, oud en vooral versleten met het rode slot er nog aan. Geen haar veranderd. Een beetje stoffig maar best nog in "goede" staat. Ik checkte de gravering die nog steeds mijn pasnummer bleek te zijn. Adrenaline stroomde door m'n aders alsof ik recht op de finish afstormde. Ik lachte even en belde de politie. Duidelijk niet gepresseerd kwamen twee jonge mannen een half uur laten aangereden. (Hoe groot kan Leuven zijn?) "Zeg het is, waar staat em?" zei 1 van de twee toen hij slijpschijf en kniptang tevoorschijn toverde.
"Vanachter, in de parking" De adrenaline was al een heel stuk minder (van in de koude te staan bibberen), ik hou niet van politie. Altijd al schrik van gehad, maar deze waren vriendelijk en maakten geen problemen van hun late schift. "'t is ons job hé en 't is eens fijn de goede kant te zien". De ene bevrijde mijn fiets terwijl ik als kleine gangster mijn gegevens opsomde.

"Alle, voila, nu bent ge weeral gesteld met twee fietsen, hoe gaat ge die meepakken, naar waar moet ge?"
"De Vesaliusstraat kleine 2 km van hier, meneer"...
"Twee fietsen, dat krijgen we wel in de combi, stap maar in, we doen u wel even weg, want zo te zien bent ge ook van geen licht voorzien." Eerst helpen en dan een boete geven, 't zou ook geen zicht zijn hé...
Vriendelijke jongens, die hun goede daad voor vandaag weer gedaan hebben en mij een fiets rit van 2 km bespaard hebben. Mijn rug is er dankbaar voor! (Das een ander verhaal, voor morgen misschien.)

Ze zijn mijn helden van de dag en vanaf nu is de politie toch ook wel mijn vriend :)

Eveline