Zwevezele 21/3/2015

Zoals al geweten was de winter een periode van ups en downs. Ik had echter voor mezelf al uitgemaakt dat ik de focus niet in het begin van het seizoen zou leggen. De klassieke openingskoersen heb ik de laatste jaren genoeg gezien. Het nerveuze gewriemel wou ik dit jaar graag aan mij voorbij laten gaan.

Na een voorsmaakje in de Omloop Het Nieuwsblad liet ik de grote koersen, Samyn en Tielt-Winge rustig passeren. Ook voor Oost-Duinkerke voelde ik dat mijn lichaam nog niet koers klaar was. Met het lengen van de dagen dreef ik de voorbije weken ook mijn trainingsarbeid gevoelig op. Ik spendeerde aanzienlijk meer uren op de fiets en kreeg zo stilaan wel een goed gevoel.

En eigenlijk, de winter heeft lang genoeg geduurd. De zin om te koersen is er terug. Dus ik besliste om dit weekend al eens te gaan testen hoe het met die conditie nu wel gesteld is. Het West-Vlaamse Zwevezele was zaterdag het decor voor een van de eerste echte Belgische kermiskoersen. Slechts een 4-tal bochten per ronden; ideaal als opwarmer.
Het weer was niet schitterend. We starten nog wel droog, maar al snel begon het te miezeren. Het gevoel in de benen was de eerste 45 km al evenmin goed. De benen voelden best zwaar aan en ik paste me moeizaam aan aan het hoge koersritme.  Maar naar mate de km's vorderden en het weer met de ronde slechter werd, voelde ik mezelf beter worden. (Of er werd misschien gewoon trager gereden, maar dat laat ik in het midden). De laatste twee ronde regende het sterk door en de ijzige Noorden wind teisterde het peloton.

Wie mij kent weet dat ik al een aantal mooie uitslagen heb gereden in extreem weer. Daar waar bij anderen de moed evenredig daalt met het kwik, is er bij mij duidelijk een omgekeerd evenredig verband.
5 meisjes raakten uiteindelijk voorop. Om echt mee te koersen heb ik me nooit goed genoeg gevoeld.
In de sprint verraste ik vooral mezelf. Ik koos instinctief de goede kant en reed naar mijn gevoel een sterke sprint. Ik kwam van ver, heel ver. Ik reed een sprint waar kracht op zat.

Mijn gezicht spreekt boekdelen. De koers was lastig geweest en de koude had zijn tol geëist. Ik had gelukkig weer een top-team mee om mij warm te wrijven na de koers. 

Uiteindelijk strandde ik op plaats 11. Een resultaat is niet altijd de correcte weerspiegeling van het gevoel in koers maar die sprint geeft met toch vertrouwen voor de komende wedstrijden.
De conditie is wel oke, de sprintkracht duidelijk ook. Een jaartje ouder en een jaartje sterker. Het beste voor dit seizoen moet nog komen.
Ik heb er vertrouwen in! :)

Na een warme douche en een kokende chocomelk stonden de gezichtjes toch terug op zon. Het was trouwens ook weer een blij weerzien met Pi'ken. Morgen gaan we weer samen op trot, like good old times. The girls gaan koersen in Nederland.

Pi'ken heeft ons trouwens ingeschreven om een "criterium " te gaan rijden in Nederland. Bij nader onderzoek een windkoers van 127km, met wind, waaiers en alles er op en eraan... To be continued.

Eveline :)